Hülya ER

Bir Afrika kabilesinde, hamile kalan kadınlar arkadaşlarını toplayıp doğaya gider ve doğacak çocuğun şarkısını duyana dek meditasyon yapıp dua ederlermiş.

Bu kabileye göre, her ruhun kendine özgü ses vibrasyonları varmış. Kadınlar bu seslere kulak verdiklerinde, hep birlikte yüksek sesle seslendirirlermiş.

Sonra da kabileye dönüp şarkıyı herkese öğretirlermiş. Çocuk doğduğunda ise tüm kabile toplanarak ona şarkısını söylermiş.

Çocuğun sonraki önemli dönemlerinde, aynı şarkı okunurmuş. Ölüm döşeğinde de aynı şarkı söylenirmiş.

Aslında hepimizin içinde bir şarkı olduğunu biliriz ve sevdiklerimizin zor zamanlarımızda bunu fark etmelerini ve bize söylemeye yardımcı olmalarını arzu ederiz.

Bu şarkı, Afrika kabilesinde farklı bir zamanda da söylenirmiş.

Bir insan kabul edilmez bir suç işlediğinde, kabile toplanır ve ona şarkısını söylermiş. Çünkü bu kabileye göre, anti-sosyal davranışlar ceza ile düzeltilemezmiş ancak sevgiyle ve kimliğin hatırlanmasıyla çözülebilirmiş.

Kişi kendi şarkısını duyduğu zaman, bir başkasına zarar verecek davranışlarda bulunma isteğine ihtiyaç kalmazmış.

Dostluklar, arkadaşlıklar ve aşklar da ortaklaşa söylenen bir şarkı gibidir. Söylendikçe var olur ve var oldukça söylenir. Zor zamanlar da hatırlanır.

Ortaklaşa söylenen şarkı gibi paylaşılan duygular da ortaklaşa hissedilir. Dostlar, arkadaşlar ve sevenler arasında hissedilen duygular ortaktır.

Bu ortak duyguların dansıdır aslında, dostları ve sevenleri bir arada tutan. Bu dans yoksa gerisi de boştur aslında...

İşte bu sebeple; gerçek dost, senin şarkını duyan ve ihtiyacın olduğunda sana tekrarlayandır.