Berna Turan

İki elimizden daha fazlasına sahibiz aslında… Bazen insanın dili de bir el olup başkalarına dokunur. Bazen başka kalplere el olur dokunuruz. Bazen de kendi sevdiklerimize el oluruz… Halbuki iki gözümüz sadece bakar. İki gözümüzün baktığını görmek derinlik ister. Hatta sormuşlar Mevlana’ya bakmakla görmek arasındaki fark nedir diye. “Senin baktığına herkes bakıyor; ama ya görebildiğini herkes görebiliyor mu? Aralarındaki tek fark sensin” demiş. Bir insan düşünün iki gözü gören herkes ona bakabilir. Fakat onun duygularını, yeteneklerini, çaresizliğini… Herkes görmez. İki kulağı duyan herkeste dinleyemez. İyi bir dinleyici duymadan da dinleyebilendir. İki dinle bir konuş demiş atalarımız. Kaçımız bunu yapabiliyoruz? Kaçımız dinlerken kendi dertlerini aktarmıyor, kendi derdiyle kıyaslamıyor? Yarın pişmanlığını yaşamamak için bugün sevdiklerimizle gönül bağını kurabilmeliyiz. İyi bir dinleyici olmayı öğrendikten sonra konuşan olunmalı. Göz sevdiklerine bakmaktan öteye gidebilmeli. Dilimiz sevgimizi, sevdiklerimize iletebilmeli. Sevdiklerimize dokunabilmeyiz. Duyularımızın derinliğine indiğimizde sevdiklerimize ulaşabileceğiz. Çünkü bazı duyular gönüldür.